Απέναντι σε ένα καφκικό κράτος

Σε περιόδους οικονομικών και πολιτικών κρίσεων το άτομο ελπίζει ότι η κρίση των νοοτροπιών που μας οδήγησαν εδώ θα οδηγήσει αναπόδραστα στην αλλαγή τους.Η κρίση της Ελλάδας δεν είναι μόνο οικονομική αλλά στη βάση της κοινωνική και πολιτική. Το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας είναι αντικατοπτρισμός της κοινωνίας της, διεφθαρμένο αναξιοκρατικό σύστημα στηριγμένο σε πελατειακές σχέσεις και σε φθαρμένες(και εξαπατημένες) ιδεολογίες. Ο Έλληνας έχει τον πολιτικό που του αξίζει γιατί αυτόν στήριζε και ανέδειξε. Το κυβερνάν είναι δύσκολη τέχνη και πέρα από ευφυΐα και γνώσεις χρειάζεται παιδεία και κοινωνική ευαισθησία. Το εκλέγειν από την άλλη απαιτεί συναίσθηση της ελευθερίας, γιατί από την ελευθερία ενός ατόμου απορρέει η ευθύνη του. Η γενιά τις μεταπολίτευσης λοιπόν βρίσκεται προ των ευθυνών της για το πολιτικό σύστημα της χώρας αλλά δεν φαίνεται να είναι ικανή να τις αναλάβει. Ρομαντικός όντας ακόμα ήλπιζα ότι όταν βρεις αδιέξοδο στο δρόμο που πας, όταν καταλάβεις ότι η νοοτροπία και η λογική σου σε οδήγησε σε κοινωνική και επιλεκτική οικονομική χρεωκοπία, κάνεις reboot και επαναπροσδιορίζεσαι. Προς μεγάλη μου απογοήτευση αυτό παραμένει μόνο ένας ευσεβής πόθος. Οι πολίτες συνεχίζουν να ελπίζουν μέσα στην κρίση να είναι οι τελευταίοι που θα βολευτούν μέσω πολιτικών, να κλέψουν όσο μπορούν ακόμα το κράτος, να παρανομήσουν χωρίς να πιαστούν. Οι πολιτικοί από την άλλη να βολέψουν όσους μπορούν για να εξαγοράσουν την πολιτική τους επιβίωση, να καλύψουν αντί να επιλύσουν τα προβλήματα και να προτάσσουν την θέση τους μπροστά στο συμφέρον της κοινωνίας. Γιατί δεν το καταλαβαίνει κανένας σας, δεν μπορείς να είσαι ευτυχής μέσα στη δυστυχία, αν το καράβι βουλιάξει θα σε πάρει μαζί του.

Αυτή η χώρα συνεχίζει να με απογοητεύει. Έχω ένα αποπνικτικό καφκικό συναίσθημα να με πνίγει, νιώθω ότι το κράτος είναι απέναντι μου,σαν εχθρό μου χωρίς να παίζει τίμιο αλλά ένα παράλογο και στημένο παιχνίδι. Τόσα χρόνια πάντα όταν έβριζαν ένα ματατζή έλεγα ότι και αυτοί είναι άνθρωποι αλλά έχω αρχίσει να αμφιβάλλω και για αυτό. Αυτές τις μέρες γίνεται η επιχείρηση σκούπα του Χρυσοχοίδη και τα όργανα της τάξης μεταχειρίζονται οικονομικούς μετανάστες και ναρκομανείς σαν σκουπίδια. Δεν περίμενα savoir vivre από τους αμόρφωτους καβλομένους μπάτσους αλλά ένα βασικό σεβασμό των δικαιωμάτων των πολιτών, όλων των πολιτών. Οι πολίτες είναι το κράτος και αυτοί απλά όργανα του κράτους, η εξουσία που ασκούν δεν τους ανήκει. Με λυπεί επιπροσθέτως το γεγονός ότι κανένας πολιτικός χώρος δεν βάζει ως πρώτη ανάγκη την εκπαίδευση του αστυνομικού σώματος.

Τσαντίζομαι, σοκάρομαι, εκνευρίζομαι, σαστίζω και μετά μένω με ένα αίσθημα λύπης και μία αίσθηση αδυναμίας να αντιδράσω μπροστά στην κρατική βία και στο παράλογο και δαιδαλώδες (παρα)κράτος όταν ακούω ιστορίες αστυνομικής,σωματικής και ψυχολογικής, βίας. Τα γεγονότα της Κυριακής στο ντέρμπι έδειξαν ότι η αστυνομία είναι απαίδευτη και άχρηστη να προλαμβάνει και να καταστέλλει προβλέψιμες καταστροφές και φασαρίες αλλά και απάνθρωπη καθώς θέλοντας να επιδείξει κάποιες συλλήψεις για τις καταστροφές έχει φορτώσει σε τρία άτυχα άτομα αβάσιμες κατηγορίες. Για όλα αυτά βέβαια υπάρχουν πολιτικές ευθύνες καθώς δεν υπάρχει πολιτική βούληση σύλληψης των δραστών αλλά ανάγκη των πολιτικών για δημοσιεύσεις, ανάγκη να επιδείξουν ένα έργο που ξέρουν ότι δεν κάνουν ( πράγμα για το οποίο αδιαφορούν).

Τέλος, νομίζω είναι φανερό ότι είναι πρόβλημα ηγεσίας η κατάσταση στην κοινωνία και από ένα σημερινό γεγονός. Έκλεισαν χωρίς κάποιο λόγο τα πανεπιστημιακά κτίρια της ΑΣΟΕ και της Νομικής για σήμερα και αύριο με ουσιαστικό σκοπό να στερήσουν το άσυλο στους μετανάστες που προσπαθούν να μαζέψουν από τους δρόμους της Αθήνας. Αυτή τη νοοτροπία έχει να επιδείξει ο κυβερνών πολιτικός χώρος. Για να πατάξω την εγκληματικότητα κλείνω τα πανεπιστήμια, επειδή με πονάει το χέρι μου κόβω το πόδι.

It's really difficult for her to be happy, and then for other people seems so simple

Την κοίταζα, για να καταλάβω τη σκέφτεται και μπορούσα να καταλάβω ότι είναι ευάλωτη, γιατί ακόμα δεν έχει συμφιλιωθεί με την ζωή της, με την ανυπαρξία του τέλειου, με το γεγονός ότι οι άλλοι μπορεί να έχουν περισσότερα. Ακόμα πιστεύει ότι υπάρχουν άνθρωποι που τα έχουν όλα και χωρίς να το ξέρει αυτό δεν την αφήνει να προχωρήσει παρακάτω. Εφόσον μπορεί κάποιος να τα έχει όλα, γιατί όχι αυτή.

Έχει κάνει ότι έπρεπε να κάνει κάποιος άνθρωπος της ηλικίας της για να είναι σε καλό δρόμο, να χτίζει ένα διαφαινόμενο καλό μέλλον, έχει δείξει ότι έχει ερωτευτεί, έχει δείξει ότι έχει ζήσει και ότι δεν την νοιάζεται να δειχτεί. Ασυνείδητα υποβάλλει στον εαυτό της να κάνει ότι πρέπει να κάνει κάποιος για να δείξει στους άλλους ότι έχει ότι έπρεπε να έχει κάνει και να έχει ζήσει στη ζωή του και ότι δεν ενδιαφέρεται να το δείξει. Έχει πείσει μάλιστα τον εαυτό της ότι όταν την βλέπουν οι άλλοι σκέφτονται ότι τα έχει σχεδόν όλα ενώ η ίδια δεν νιώθει να τα έχει όλα.

Νιώθει σαν να βρίσκεται συνέχεια σε έναν αγώνα να αποδεικνύει και να κερδίζει και ύστερα να αποδεικνύει ότι δεν κάνει τίποτα για να αποδείξει τίποτα στους άλλους. Αλλά το βλέπεις πως τα κίνητρα της δεν είναι αυτά που θέλει αλλά αυτά που έχουν κάνει ήδη οι άλλοι και ακούγονται καλά. Το βλέπεις ότι χαίρεται μόνο όταν πιστεύει ότι κανείς δεν την λυπάται, αλλά τουλάχιστον έχει περισσότερα από τους άλλους.

Είναι ευάλωτη γιατί δεν τελειώνει ποτέ αυτός ο αγώνας με τον εαυτό της και κάθε φορά έχει ανάγκη κάτι παραπάνω, κάτι που έχει ο άλλος. Αυτό που την πληγώνει όμως δεν είναι το ότι έχει καταλάβει ότι αυτό που τις στερεί την ευδαιμονία ( δηλαδή αυτή την συνεχόμενη αίσθηση ικανοποίησης, ηρεμίας και ευτυχίας, γιατί στιγμές ευτυχίας έχει) είναι ο εαυτός της, η ανάγκη της να συγκρίνεται και να καθορίζει την ευτυχία της ανάλογα με την ευτυχία των άλλων. Αυτό που την πληγώνει ότι άλλοι που έχουν λιγότερα, που προσπαθούν λιγότερο, που δεν είναι καλύτεροι από αυτή φαίνονται ικανοποιημένη, φαίνονται πλήρεις με αυτά που έχουν.

Δεν είναι κακό παιδί, απλώς είναι ένα παιδί που δεν έχει καταφέρει να αγαπήσει τόσο τον εαυτό της. Δεν έχει αγαπήσει αυτό που πραγματικά είναι, αλλά το γεγονός ότι αν κυνηγήσει κάτι το καταφέρνει, οπότε δυνητικά κανένας δεν είναι καλύτερος από αυτήν. Οπότε αυτό που την καθοδηγεί δεν είναι ο εαυτός της αλλά οι ανάγκες και οι ανασφάλειες της. Πώς λοιπόν να την κατηγορήσεις που δεν μπόρεσε να φερθεί σωστά, να αγαπήσει αληθινά, να είναι εκεί για πάντα όταν στην ουσία αυτή είναι το θύμα. Γιατί ότι και να σου κάνει θα το ξεπεράσεις ενώ αυτή θα πρέπει να ζήσει με αυτό το κενό που δεν καλύπτεται ποτέ, αυτό το κενό που τις δημιουργεί η ανάγκη να αποδεικνύει και να κερδίζει για να θεωρεί η ίδια τον εαυτό της ευτυχισμένο.

Πρόσεξε λοιπόν πως ορίζεις την ευτυχία σου.

Πρόσεξε λοιπόν πως ορίζεις τον εαυτό σου.

Δεν κινδυνεύουμε από τις πράξεις μας αλλά από τα πράγματα που αναγάγουμε σε ανάγκες και ιδανικά.