Οι εκλογές πλησιάζουν, η πλειοψηφία των πολιτών μουδιασμένη από την συνεχόμενη προεκλογική περίοδο, η κατάσταση στον αέρα εκτραχύνεται και η κατάσταση στους δρόμους είναι οι φόβοι κάθε δημοκρατικής κοινωνίας σε παρακμή. Όσο κατεβαίνουμε ένα ένα τα σκαλιά σαν κοινωνία μπορεί κάποιος να παρατηρήσει ότι τίποτα δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει αν απλώς σκεφτόμασταν τις συνέπειες των συνηθειών και επικρατουσών συμπεριφορών της ελληνικής κοινωνίας. Οι παθογένειες της μεταπολίτευσης βγαίνουν όλες μία μία και μας χτυπάνε δυνατά στο πρόσωπο "απομακρύνοντας μας με τα χέρια". Ο Αινσταίν είχε ορίσει την παράνοια λέγοντας ότι είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα. Αν υιοθετήσω αυτό τον ορισμό, λυπάμαι που το λέω αλλά ο ελληνικός λαός παρανόησε.
Κανένας μας δεν αλλάζει, κανένας δεν αντιδράει θετικά σε αυτή την οικονομική και πλέον ηθική και κοινωνική κρίση. Δεν αλλάζουν οι συμπεριφορές που μας έφεραν ως εδώ, οι ελληνικές νοοτροπίες και η έχθρα και των πολιτών προς το κράτος, ίσα ίσα εντείνονται. Οι Έλληνες έβλεπαν πάντα το κράτος σαν ένα φίλο που τους γνώριζαν οι καλύτεροι τους φίλοι ανάγκης, τα κόμματα, τον οποίο θα εκμεταλλεύονταν, θα ζούσαν εις βάρος του και θα το ξεγελούσαν. Του συμπεριφέρονταν ουσιαστικά σαν σε εχθρό, αγνοώντας συνειδητά ή ασύνειδα ότι εχθρεύονταν τον ίδιο τους τον εαυτό και κυριώς το μέλλον τους. A friend in need, a friend indeed.
Οι κομματικοί συσχετισμοί μπορεί να αλλάζουν αλλά η λογική της ψήφου κατά ένα ποσοστό παραμένει ίδια και κατά ένα μεγαλύτερο χειροτερεύει. Ένας φαύλος κύκλος είναι η πολιτική ζωή της χώρας και είναι δύσκολο να καταλάβεις αν έκανε η κότα το αβγό ή το αβγό την κότα, αν φταίνε τα κόμματα που δημιούργησαν τέτοιους πολίτες ή αν φταίνε οι πολίτες που δημιούργησαν τέτοια κόμματα. Το μόνο που είναι ορατό είναι η απάθεια των πολιτών, μπροστά στην κρισιμότητα των στιγμών. Άλλοι απαντάνε ένα απλό όχι σε όλα, άλλοι απέχουν γιατί κουράσθηκαν, οι περισσότεροι τιμωρούν χωρίς να αντιπροτείνουν, ψηφίζουν χωρίς τη λογική παρά μόνο με τη συναίσθημα αλλά σίγουρα όλοι πιστεύουν ότι κάποιος θα τους σώσει, χωρίς να κάνουν αυτοί κάτι. Μεσσιανισμός και στείρα άρνηση της κοινοβουλευτικών και δημοκρατικών θεσμών μας δείχνουν ακριβώς το βάθος της κρίσης που βιώνουμε.
Ο πολιτικός διάλογος έχει εκφυλιστεί, δεν γίνονται πια ερωτήσεις και δεν δίνονται ξεκάθαρες απαντήσεις, παρά τίθενται μόνο διλήμματα τα οποία στοχεύουν τους πολίτες οι οποίοι θολωμένοι και συγχυσμένοι από τα κρίσιμα διλήμματα τείνουν προς την αδράνεια. Η ελληνική πολιτική ηγεσία και η ελληνική κοινωνία θα την πάθει σαν το λύκο με τα πρόβατα. Κάποια στιγμή θα υπάρξει εκείνο το τελευταίο δίλημμα αλλά δεν νομίζω ότι κανένας θα το πιστέψει.
Στις 17 Ιουνίου πιστεύω ότι ο ελληνικός λαός θα κάνει την επιλογή του και θα είναι ακόμα πιο υπεύθυνος για το μέλλον τους χωρίς να αφαιρώ ευθύνες από τα κόμματα. Αλλά σε ένα κοινοβουλευτικό θεσμό μπορεί να πει κάποιος ότι η Βουλή είναι ο αντικατοπτρισμός της κοινωνίας, διαθλώμενος βέβαια από το πρίσμα του τύπου, της τέταρτης εξουσίας. Στις 17 Ιουνίου λοιπόν παρακαλώ μην ακούσω κανέναν να κατηγορεί τη Μέρκελ ή το καπιταλιστικό σύστημα γιατί το μέλλον μας μπορούμε να το ελέγξουμε, ας μην μείνουμε να κλαίμε άλλο πάνω από το χυμένο γάλα. Οι αυτιστικές συμπεριφορές δεν μπορούν να συγχωρούνται άλλο, λάθη έγιναν, πολλά και εγκληματικά αλλά η ανεύθυνη ψήφος σου Έλληνα δεν δικαιολογείται.
Δεν στηρίζω ούτε τον παλιό ούτε τον νέο δικομματισμό, στηρίζω την δημιουργία κουλτούρας συνεργασίας και συνευθύνης στην πολιτική ζωή της χώρας μου. Δεν δίνω συγχωροχάρτι σε καμία προηγούμενη κυβέρνηση και σε καμία προηγούμενη αντιπολίτευση. Αλλά κυρίως δεν εμπιστεύομαι τυφλά "νέες" λαϊκίζουσες, φασίζουσες και επικίνδυνες επιλογές γιατί απλώς όλοι οι άλλοι ήταν συνυπεύθυνοι. Συνυπεύθυνος ήμουν και εγώ, συνεπυθυνος ήσουν και εσύ και όταν πρόσεξε μήπως τιμωρείς εκείνους στην ουσία τιμωρείς εσένα.
Ευτυχισμένη μέρα του Πατέρα σε όλους ! ! ( 17 Ιουνίου - Η γιορτή του πατέρα)
Κανένας μας δεν αλλάζει, κανένας δεν αντιδράει θετικά σε αυτή την οικονομική και πλέον ηθική και κοινωνική κρίση. Δεν αλλάζουν οι συμπεριφορές που μας έφεραν ως εδώ, οι ελληνικές νοοτροπίες και η έχθρα και των πολιτών προς το κράτος, ίσα ίσα εντείνονται. Οι Έλληνες έβλεπαν πάντα το κράτος σαν ένα φίλο που τους γνώριζαν οι καλύτεροι τους φίλοι ανάγκης, τα κόμματα, τον οποίο θα εκμεταλλεύονταν, θα ζούσαν εις βάρος του και θα το ξεγελούσαν. Του συμπεριφέρονταν ουσιαστικά σαν σε εχθρό, αγνοώντας συνειδητά ή ασύνειδα ότι εχθρεύονταν τον ίδιο τους τον εαυτό και κυριώς το μέλλον τους. A friend in need, a friend indeed.
Οι κομματικοί συσχετισμοί μπορεί να αλλάζουν αλλά η λογική της ψήφου κατά ένα ποσοστό παραμένει ίδια και κατά ένα μεγαλύτερο χειροτερεύει. Ένας φαύλος κύκλος είναι η πολιτική ζωή της χώρας και είναι δύσκολο να καταλάβεις αν έκανε η κότα το αβγό ή το αβγό την κότα, αν φταίνε τα κόμματα που δημιούργησαν τέτοιους πολίτες ή αν φταίνε οι πολίτες που δημιούργησαν τέτοια κόμματα. Το μόνο που είναι ορατό είναι η απάθεια των πολιτών, μπροστά στην κρισιμότητα των στιγμών. Άλλοι απαντάνε ένα απλό όχι σε όλα, άλλοι απέχουν γιατί κουράσθηκαν, οι περισσότεροι τιμωρούν χωρίς να αντιπροτείνουν, ψηφίζουν χωρίς τη λογική παρά μόνο με τη συναίσθημα αλλά σίγουρα όλοι πιστεύουν ότι κάποιος θα τους σώσει, χωρίς να κάνουν αυτοί κάτι. Μεσσιανισμός και στείρα άρνηση της κοινοβουλευτικών και δημοκρατικών θεσμών μας δείχνουν ακριβώς το βάθος της κρίσης που βιώνουμε.
Ο πολιτικός διάλογος έχει εκφυλιστεί, δεν γίνονται πια ερωτήσεις και δεν δίνονται ξεκάθαρες απαντήσεις, παρά τίθενται μόνο διλήμματα τα οποία στοχεύουν τους πολίτες οι οποίοι θολωμένοι και συγχυσμένοι από τα κρίσιμα διλήμματα τείνουν προς την αδράνεια. Η ελληνική πολιτική ηγεσία και η ελληνική κοινωνία θα την πάθει σαν το λύκο με τα πρόβατα. Κάποια στιγμή θα υπάρξει εκείνο το τελευταίο δίλημμα αλλά δεν νομίζω ότι κανένας θα το πιστέψει.
Στις 17 Ιουνίου πιστεύω ότι ο ελληνικός λαός θα κάνει την επιλογή του και θα είναι ακόμα πιο υπεύθυνος για το μέλλον τους χωρίς να αφαιρώ ευθύνες από τα κόμματα. Αλλά σε ένα κοινοβουλευτικό θεσμό μπορεί να πει κάποιος ότι η Βουλή είναι ο αντικατοπτρισμός της κοινωνίας, διαθλώμενος βέβαια από το πρίσμα του τύπου, της τέταρτης εξουσίας. Στις 17 Ιουνίου λοιπόν παρακαλώ μην ακούσω κανέναν να κατηγορεί τη Μέρκελ ή το καπιταλιστικό σύστημα γιατί το μέλλον μας μπορούμε να το ελέγξουμε, ας μην μείνουμε να κλαίμε άλλο πάνω από το χυμένο γάλα. Οι αυτιστικές συμπεριφορές δεν μπορούν να συγχωρούνται άλλο, λάθη έγιναν, πολλά και εγκληματικά αλλά η ανεύθυνη ψήφος σου Έλληνα δεν δικαιολογείται.
Δεν στηρίζω ούτε τον παλιό ούτε τον νέο δικομματισμό, στηρίζω την δημιουργία κουλτούρας συνεργασίας και συνευθύνης στην πολιτική ζωή της χώρας μου. Δεν δίνω συγχωροχάρτι σε καμία προηγούμενη κυβέρνηση και σε καμία προηγούμενη αντιπολίτευση. Αλλά κυρίως δεν εμπιστεύομαι τυφλά "νέες" λαϊκίζουσες, φασίζουσες και επικίνδυνες επιλογές γιατί απλώς όλοι οι άλλοι ήταν συνυπεύθυνοι. Συνυπεύθυνος ήμουν και εγώ, συνεπυθυνος ήσουν και εσύ και όταν πρόσεξε μήπως τιμωρείς εκείνους στην ουσία τιμωρείς εσένα.
Ευτυχισμένη μέρα του Πατέρα σε όλους ! ! ( 17 Ιουνίου - Η γιορτή του πατέρα)
