Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011
Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011
Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011
Mark Ronson & The Business Intl - The Bike Song
The bike song
Είναι αυτή η αίσθηση ελευθερίας , ευεξίας και "φυσικής μεγάλης" ταχύτητας , είναι ο κρύος αέρας στο πρόσωπο μου , είναι το συναίσθημα ,ότι σου ανήκει αυτή η πόλη , που μου λείπει. Είναι η σχέση μου με το ποδήλατο και τους δρόμους που έτρεχα που μου λείπει.
Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011
Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011
Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011
Life for rent
Θέλει δύναμη για να διεκδικήσεις το περιβάλλον που θες για να ζεις.Οι επιλογές είναι οι εξής:Ή αλλάζεις το περιβάλλον σου και ξεκινάς πάντα όπως είχε πει ο Gundi γίνοντας εσύ η αλλαγή που θες να δεις ή αλλάζεις περιβάλλον.Αυτές οι σκέψεις μου ξεκίνησαν από την κατάσταση της Ελλάδας σήμερα.Η οικονομική ύφεση σταδιακά και νομοτελειακά έχει ως αποτέλεσμα και μία κοινωνική παρακμή.Σε άσχημες συνθήκες οι άνθρωποι βγάζουν τον χειρότερο τους εαυτό και δυστυχώς οι Έλληνες είμαστε λαός με άσχημο καλύτερο εαυτό.
Το μέλλον μας δυστυχώς δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς.Θα βιώσουμε μια ύφεση οικονομική , ηθική και κοινωνική.Πριν ζήσουμε άνοδο και άνθηση θα πρέπει να φτάσουμε στον πάτο,εκεί που δεν υπάρχει πιο κάτω που λέει και το τραγούδι.Αυτό είναι που φοβάμαι να δω να επαληθεύεται και δεν θέλω.Αν έχω μία μόνο ζωή γιατί να την ζήσω εκεί που δεν είναι οι καλύτερες συνθήκες για να την ζήσεις.Σκέφτομαι , γιατί να μην κάνω μία κίνηση να αναζητήσω το καλύτερο για μένα.Φυσικά υπάρχουν πράγματα που σε κρατάνε στη χώρα σου αλλά η καθημερινότητα είναι πολύ μεγάλη , για να μην σ' αρέσει.
Tι πρέπει να κάνει δηλαδή ένας νέος σαν εμένα τώρα πια , φεύγεις ή μένεις να αλλάξεις ότι μπορείς.Ναι σε ένα ναυάγιο είμαι ο πρώτος που εγκαταλείπει το πλοίο , αλλά δεν ήμουν ποτέ πατριώτης και δεν έχω κάποιο ανώτερο ιδανικό για το οποίο να παλέψω αυτή τη στιγμή.Νιώθω πολίτης του κόσμου και δεν πιστεύω στις κατασκευές της πατρίδας και της χώρας, πιστεύω στη σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον που ζει μέσα.Αλλά για να παλέψεις για να βελτιώσεις κάτι πρέπει να νοιάζεσαι γι' αυτό ,αλλιώς αδιαφορείς.Απ' ότι φαίνεται δεν έχω βρει ακόμα το κοινωνικό και γεωγραφικό περιβάλλον που θα με κάνει να μάχομαι για να το βελτιώσω.
" I haven't ever found a place that I call home. I never stick around quite long enough to make it".
Ένας μη πατριώτης ,πολίτης του κόσμου , με πάθος τοπικιστή και ελπίδα για αλλάγες στις ζωές των ανθρώπων που προέρχονται συνειδητά από τους ίδιους.
Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011
Χρόνος
Δεν τα πάω καλά με τον χρόνο , γιατί δεν τον καταλαβαίνω , δεν καταλαβαίνω πως περνάει.
Επίσης δεν είναι ποτέ συνεπής , δεν ακολουθεί ποτέ τα σχέδιά μου.
Δεν συμβαδίζουμε ποτέ και από μικρός νιώθω ότι μεγάλο κομμάτι του πάει χαμένο.
Και γι' αυτό κατηγορώ τον χρόνο , γιατί έρχεται με χρονοδιαγράμματα και με εποχές και με ηλικίες.
Πόσο σκληρό πράγμα να σκέφτεσαι το χρόνο, γιατί το μυαλό σου πάει στο πραγματικό και πραγματικός είναι μόνο ο χρόνος που έχει περάσει και που περνάει..
Ο χρόνος που μένει όμως έχει κρατήσει όλη την ελπίδα τυλιγμένη με μυστήριο.
Δεν μ'αρέσει ο χρόνος.Δεν μου φτάνει ποτέ.
Με αγχώνει ο χρόνος γιατί είναι εχθρός των ονείρων.
αυτά είπε για το χρόνο το παιδί που ζει μέσα μου...
Το γέλιο
Πάρε μου το ψωμί , αν θέλεις,
πάρε μου τον αέρα,όμως
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.
Μη μου παίρνεις το ρόδο,
την αιχμή της λόγχης σου,
το νερό που αίφνης
στη χαρά σου αναβλύζει,
το ξαφνικό το κύμα
τ' αργυρό που σε γεννά.
Ο αγώνας μου σκληρός και επιστρέφω
κάποιες φορές με μάτια
κουρασμένα απ' το να βλέπω
τη γη που δεν αλλάζει,
αλλά σαν μπω το γέλιο σου
ανεβαίνει ως τα ουράνια να με βρει
και μου ανοίγει όλες
τις πόρτες της ζωής.
Αγάπη μου, την πιο σκοτεινή
την ώρα δείξε την αιχμή
του γέλιου σου, κι αν αίφνης
δεις το αίμα μου να βάφει
τις πέτρες του δρόμου,
γέλα,γιατί το γέλιο σου
θα είναι για τα χέρια μου
σαν δροσερό σπαθί.
Δίπλα στη θάλασσα του φθινοπώρου
πρέπει το γέλιο σου να υψώσει
τον αφρισμένο καταρράχτη του,
και με την άνοιξη,αγάπη,
το γέλιο σου το θέλω σαν
το λουλούδι που περίμενα,
τον κυανό ανθό,το ρόδο
της εύηχης πατρίδας μου.
Γέλα με τη νύχτα ,
με τη μέρα ή με το φεγγάρι,
γέλα με τους στριφογυριστούς
δρόμους του νησιού,
γέλα μ' αυτό το αδέξιο
αγόρι που σ' αγαπάει,
όμως όταν εγώ ανοίγω
τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματα μου φεύγουν
κι όταν γυρνούν,
να μου αρνηθείς ψωμί , αέρα,
φως και άνοιξη,
αλλά το γέλιο σου ποτέ
γιατί θα πέθαινα.
Πάμπλο Νερούδα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)