Η κριτική των άλλων ή η δικιά μας?

Ένα επικριτικό βλέμμα , μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας , υποτιμιτικά σχόλια , όλοι κάποια στιγμή έχουμε νιώσει πως κάποιος κριτικάρει αυτό που κάνουμε,το τρόπο ζωής μας,την εμφανισή μας ή την προσωπικότητα μας.Όλοι έχουμε νιώσει "υπόλογοι" σε κάποιον για τις επιλογές μας.Πολλές φορές η άσχημη κριτική κάποιου μπορεί να μην φεύγει από το μυαλό μας για καιρό.Τις περισσότερες φορές μάλιστα τσαντιζόμαστε , με ποιο θράσσος σκεφτόμαστε με κρίνει αυτός/αυτή εμένα , έχει κοιταχτεί στον καθρεύτη?Μήπως με το "θράσσος" που εμείς τους δίνουμε?
Κανένας δεν μπορεί να μας μειώσει ή να μας κριτικάρει και αυτό να μας ενοχλήσει χωρίς εμείς να το επιτρέψουμε αυτό.Γιατί μόνο αν εκθέσεις την αχίλλειο πτέρνα σου μπορεί ο άλλος να την πληγώσει.Δηλαδή κατά βάση η κριτική των άλλων που φοβόμαστε και μας κάνει να νιώθουμε άσχημα είναι στην ουσία η κριτική που κάνουμε εμείς στον εαυτό μας.Η δικιά μας αμφιβολλία και έλλειψη αυτοπεποίθησης είναι η αχίλλειος πτέρνα μας.Οι περισσότεροι ( για να μην πω όλοι) δεν μπορούμε να κρύψουμε τα πράγματα που μας κάνουν ευάλωτους , τα μειωνεκτήματα μας.
Η αμφιβολία και ο φόβος σαν ανθρώπινα συναισθήματα πρέπει να έχουν κάποια έντονη μυρωδιά γνωστή σε όλους τους ανθρώπους γι αυτό και όταν προσπαθείς να τα κρύψεις , και πάλι γίνονται αντιληπτά και πολλές φορές φαίνονται και πιο έντονα.Δεν ξέρω αν είναι αυτό που λένε γλώσσα του σώματος , αν διαβάζεται από το βλέμμα ή αν εκπέμπεται με κύματα ενέργειας αλλά κάτι είναι που κάνει τα αρνητικά συναισθήματα τόσο ευανάγνωστα.
Μόνοι μας δηλαδή βάζουμε τον εαυτό μας σε θέση θύματος από την κριτική του οποιουδήποτε.Εμείς αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας , αδυνατούμε να το κρύψουμε και έτσι παραχωρούμε σε κάποιον την άδεια να γίνει ο κριτής μας.
Στην ουσία δηλαδή η κριτική των άλλων δεν είναι παρά η κριτική που κάνουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας , εκφρασμένη από έναν άλλον φορέα που αποκτά κύρος από το γεγονός και μόνο που ανακάλυψε το ευαίσθητο σημείο μας.Και μάλιστα κριτήριο επιλογής αυτού του "φορέα-κριτή" είναι η προσωπική μας άποψη ότι υπερέχει σε αυτό(στο οποίο μας κρίνει) από εμάς.
Άρα ή πρέπει να μάθουμε να πιστεύουμε περισσότερο στον εαυτό μας ή να μάθουμε να κρύβουμε καλύτερα τις ανασφαλείες μας ή να εμπλεκούμε σε μία ατέρμονη μάχη με τον εαυτό μας προσπαθώντας να εξαλείψουμε κάθε πηγή άσχημης κριτικής , με μηδαμινές πιθανότητες επιτυχίας,γιατί πάντα κάτι καινούργιο θα υπάρχει.Ως παιδιά μας ενδιέφερε η κριτική των άλλων για τις επιδόσεις μας στα παιχνίδια , μεγαλώνοντας βρήκαμε τους εαυτούς μας να ασχολούνται όλο και περισσότερο με την εμφάνιση και την απήχηση στο αντίθετο φύλλο.Ύστερα αφήνουμε τους άλλους να μας κριτικάρουν για την εξυπνάδα μας , για την επαγγελματική μας επιτυχία , για την ικανότητα μας να κάνουμε οικογένεια.Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος υπάρχουν όλο και καινούργια εξωραισμένα πρότυπα τα οποία νιώθει ότι αποτυγχάνει να ακολουθήσει πιστά και έτσι αμφισβητεί τον εαυτό του.Αυτό είναι λοιπόν το στοίχημα, να καταλάβουμε ότι κανένας δεν πρέπει να είναι τέλειος , άπλά ο εαυτός του.Και τέλος, είναι άλλο πράγμα να διορθώνουμε τα ελαττώματα μας και άλλο να αμφισβητούμε τον εαυτό μας.